Newsy

 

2010-03-15

Tylko dla orlic

Od dwudziestu lat w marcu, na marokańskiej części Sahary odbywa się wyjątkowa sportowa impreza. To Rallye Aicha des Gazelles. Pustynny rajd tylko dla kobiet. W tym roku Aicha obchodzi jubileusz.

Rajd wymyśliła i od początku organizuje wraz ze swoim w większości kobiecym sztabem Pani Dommeniqe Sera. Rajdy terenowe to we Francji prawie sport narodowy i Francuzi jak mało kto znają się na ich organizacji, więc AICHĘ można uznać za młodszą siostrę DAKARU.



Samo przebywanie w rajdowym obozie przypomina trochę sceny z „Seksmisji” Juliusza Machulskiego. Wszędzie kobiety! Setki! Faceci jeżeli są, zazwyczaj są gośćmi lub  siłą roboczą, która ma jeden cel –  pracować, pracować, żeby wszystko się udało.

Obóz robi wrażenie. Mimo że stoi na środku pustyni, jest w nim wszystko. No, salonu fryzjersko-kosmetycznego nie znalazłem, może zresztą tylko dlatego, że specjalnie nie szukałem... W wielkim namiocie mieści się kuchnia i stołówka, jest namiot medyczny wyposażony jak szpital w Leśnej Górze, jest kawiarenka na plotki, centrum prasowe, Internet, wozy telewizyjne, helikopter, dwie cysterny z paliwem i jedna wielka z wodą, są więc także prysznice z ciepłą wodą i prawdziwe toalety, nie żadne tam Toi Toiki. Sto załóg plus całą obsługa i goście to kilkaset osób, około 200 samochodów. Wszystkich trzeba nakarmić, umyć i zatankować kilkaset kilometrów od najbliższego miasta.

To wszystko oczywiście sporo kosztuje. Główny sponsor AICHA to producent przetworów owocowych, Halana to wina, Total, Brinks i paru mniejszych sponsorów uzupełnia listę. Rajd wspiera Król Maroka i ministerstwo turystyki tego kraju, więc chyba finansowo impreza się zwraca, zwłaszcza że wpisowe to 20000 Euro od załogi. Chętnych pań do startu jednak nie brakuje, bo sto załóg na starcie to chyba sukces organizatorów. Tak, koszty są niemałe, bo trzeba do Maroka dostać się z samochodem  i wrócić do domu. Samochody są w dużym stopniu wynajmowane w francuskich firmach i zwykle mają za lub przed sobą udział w Dakarze jako auta serwisowe, prasowe. Było też kilka prawdziwych, choć już wysłużonych rajdówek. Reszta to auta prywatne. Pani która jechała ciężarówką Iveco Daily 4x4 powiedziała mi, że do ostatniej chwili wahała się czym pojechać, w końcu mąż wybrał się z nią do salonu i kupiła to auto. Kosztowało sporo, ale jak się mieszka w Monte Carlo, jak ona, to ciężarówkę trzeba mieć. Ogólnie panie startujące w tym rajdzie nie maja chyba problemów z kasą. Lekarki, modelki, prawniczki, dyrektorki w różnych firmach - taki jest przekrój zawodowy grupy uczestniczącej w imprezie. Do tego rajd jest we Francji bardzo znany i sponsorzy chętnie się na nim pokazują. Jeżeli za start nie zapłaci proszek do prania, albo producent bielizny, to  sponsor strategiczny czyli mąż, który ma dwa tygodnie spokoju w domu. Dodać należy że, załogi pochodzą z kilkunastu krajów - od Rosji po Kanadę i Japonię. Ponieważ rajd ma charakter także charytatywny i pieniądze częściowo przekazywane są na pomoc dla dzieci, to niektóre załogi reprezentują takie organizacje jak np. UNICEF, czy np. fundacje do walki z rakiem.

Nie wszystkie uczestniczki to panie z pękatymi kontami, bo np. francuska poczta wystawiła, jako jedna ze wspierających rajd firm, siedem żółtych Renault Kangoo 4x4. Ich załogi stanowiły „panienki z okienek” wyłonione podczas wewnętrznych pocztowych eliminacji. Taka akcja socjalna. Podobnie postępuje potentat paliwowy TOTAL, który wystawił do rywalizacji 10 pick-upów Isuzu ze swoimi pracownicami z różnych krajów.

Zasady są proste. Na pustyni są rozmieszczone punkty w których trzeba się zameldować i podbić kartę. Taki punkt składa się zawsze z trzech elementów: wysokiego masztu z flagą, miejscowego pana z pieczątką i długopisem oraz z metalowego czajniczka do robienia megasłodkiej miętowej herbaty. Trzeba  „jedynie” odnaleźć dziennie kilka takich punktów, co zajmuje kilkanaście godzin i można iść spać. Jest jeden problem. Trzeba nie tylko umieć się poruszać po pustyni, ale świetnie znać się na nawigacji. Nie wolno niestety używać GPS-ów. Tylko kompas, linijka i dostarczona przez organizatorów kserowana czarno-biała mapa mają doprowadzić do celu. Na pustyni nie jest to łatwe, stąd bywało, że załogi lądowały na dwa dni w areszcie bazy wojskowej w sąsiedniej Algierii.

Atmosfera na tym rajdzie zupełnie odbiega od tego, co można zobaczyć na innych imprezach. Każde spotkanie załóg na trasie to okazja do obściskiwania się, całowania, ploteczek i śmiechu. Można wziąć od rywalek trochę paliwa albo... krem z filtrem. Nie ma tu miejsca na kłótnie i protesty, szczególnie techniczne, bo kto by sobie zawracał głowę tym, co inni mają pod maską.

Można tu też spotkać prawdziwe sławy, a ja miałem przyjemność poznać właścicielkę najdłuższych nóg na świecie, pochodzącą ze Słowacji supermodelkę Adrianę Karembau. Spotkałem też Nikę Rolczewski. To Kanadyjka o polskich korzeniach, dziennikarka i pasjonatka motoryzacji.

Polecam ten rajd wszystkim zainteresowanym czytelniczkom. Przygoda w Afryce dla prawdziwych kobiet.



Więcej o rajdzie.

Źródło: © Mototarget.pl, Marek Jaźwiecki, fot.: Maienga